Nelson, Zuidereiland

4 november 2007

Nadat we de hele nacht de regen hard op het tin-roof hadden horen kletteren moesten we helaas ‘s morgens met regen wegrijden.
Daardoor was de prachtige kustweg in zware mist gehuld en zagen we eerst alleen maar grijs….
Maar het geluk was met ons want in Panakaiki was de goedkope plastic cape van Wil niet eens echt nodig. De “ Pan-cake” rotsen lieten zich in volle glorie zien. Het was een indrukwekkend spel van golven die om de rotsen heen kolkten. Helaas hoor je op de foto’s niet het geluid maar dat heeft Ed wel op de film staan.
Hierna reden we naar het Noorden over de slingerende kustweg met fraaie vergezichten, nu toch wel beter zichtbaar.
We kwamen bij Cape Foulwind . De naam komt nog van Captain Cook die hier een week lang vóór de kust dobberde omdat de zware wind het onmogelijk maakte om aan land te gaan. Hij was trouwens niet de eerste hier, dat was onze eigen Abel Tasman. Gelukkig wordt zijn naam nog eer aan gedaan door de zee Abel Tasmanzee te noemen.
We moesten oppassen dat we niet over de vele overstekende kewa’s heenreden. (eigenwijs, statig lopende vogels). Ik dacht eerst dat het kiwi’s waren maar niet dus. Die zie je niet zo gauw. De Nieuw-Zeelanders noemen zich Kiwi’s en dat is geen scheldwoord. Trots zeggen ze: I am a real Kiwi….
We reden door tot Westport en het weer werd steeds beter, de zon ging zelfs schijnen.
Nu verlieten we de westkust en reden naar het oosten langs de Buller-river door de Buller-gorge. Schitterende natuur, je zou alles wel willen vastleggen …
We kwamen langs een gebied waar in 1929 een zware aardbeving was geweest (bij Murchison 7,8 op de schaal van Richter). De aarde was daar 4,5 meter omhooggekomen. Daar in de buurt werd veel goud gevonden en nu hebben ze daar de grootste “swingbridge” van Nieuw-Zeeland gebouwd. Best wel even eng om er overheen te lopen want het schommelde een beetje maar je kon je goed vasthouden en het zag er allemaal degelijk uit.
We reden tot St Arnaud, een klein plaatsje aan een schitterend meer: Lake Rotoiti. Dit meer lijkt op de Noorse Fjorden en Ed zei dat het ook lijkt op Doubtful Sound in het zuiden. Nou, dan heb ik toch ook zoíets gezien want wij gingen dus niet zo ver naar het zuiden.
Tot slot van deze dag hebben we heerlijk gegeten in de enige eetgelegenheid hier. Het was van een Nederlandse mevrouw die met een Oostenrijker was getrouwd. Allemaal heel internationaal.
Het is trouwens ontzettend rustig overal. Weinig verkeer . En alles is zo fris groen en alle bomen staan in bloei en de lammetjes huppelen rond. Dat zal straks even tegenvallen in ons frisse Holland.

Maandag 5 november 2007

Nadat we nog even Lake Rotoiti bij helder weer hadden bekeken reden we met stralend weer maar met een hevige wind naar het reisdoel van vandaag: Nelson

De tocht was weer afwisselend, een heuvelachtig landschap , frisgoen en in de verte af en toe nog wat sneeuw op de toppen.
We kwamen bij de Tasmanbaai, waar we even genoten hebben van de zon op het eindeloos brede strand met prachtig aanrollende golven.
Nelson zelf is een stadje met nogal wat winkels . We waren al vroeg in het hostel waar we 2 nachten zullen blijven omdat we morgen van hieruit een rit maken langs de baai.
Daarna gaan we naar Picton en dan met de ferry naar het Noordereiland.
Ed heeft uren aan de computer gezeten om alles te regelen, maar de internetverbinding wilde niet op gang komen. Hij heeft toen maar bij de receptie een kaart gekocht voor hun eigen computers en toen lukte het wel.
Verder probeert Ed alle verder overnachtingen te regelen tot 15 november als we teruggaan. Dan ligt dat vast.
Het is voor mij wel geweldig om op reis te zijn zonder zorgen over accommodatie. Ed regelt alles en hij is een voortreffelijk chauffeur, maar dat wisten jullie al.
Ik ben benieuwd of het op het Noordereiland ook zo rustig is als hier. Vaak lijkt het of de weg alleen voor ons is!